Ερείπια

Κείμενο

Eίναι στα ερείπια της «Φουκοσίμα» ένα Κινέζος-βουδιστής, ένας Τούρκος-μουσουλμάνος κι ένας Έλληνας-χριστιανός.... Τα συνεργεία πρώτα ανασύρουν τον βουδιστή αλλά με κομμένα τα πόδια του, τότε λέει: «δόξα στον Βούδα που είμαι ζωντανός έστω και χωρίς πόδια....». Μετά βγαίνει και ο Τούρκος χωρίς χέρια τότε λέει: «δόξα στον Αλλάχ που ζω έστω και χωρίς χέρια......». Βγαίνει μετά και ο Έλληνας χωρίς να έχει πάθει τίποτα και αφού ξεσκονίζει λίγο τα ρούχα του λέει: «Το Χριστό μου και την Παναγια μου...παραλίγο να σκοτωθούμε!!»

Σχόλια

Α) Δομικά & Γλωσσικά στοιχεία

Στο παρόν ανέκδοτο, χιούμορ προκαλεί η φράση «Το Χριστό μου και την Παναγια μου...παραλίγο να σκοτωθούμε!!», η οποία αποτελεί την ατάκα (punch line) του ανεκδότου, καθώς βρίσκεται στο τέλος του κειμένου και συντελεί στην επανερμηνεία του.

Β) Πολιτισμικές & Διακειμενικές αναφορές

Στο συγκεκριμένο πολιτισμικό πλαίσιο το χιούμορ πηγάζει από την ανατροπή μιας σειράς προσδοκιών σχετικά με τη στάση του Έλληνα-Χριστιανού. Συγκεκριμένα, μετα το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα τόσο ο Κινέζος-Βουδιστής όσο και ο Τούρκος-Μουσουλμάνος διασωθείς παρουσιάζονται να δοξάζουν το Βούδα και τον Αλλάχ αντίστοιχα που επέζησαν έστω και με σοβαρές απώλειες των άκρων τους. Αυτό που αναμένεται και από τον Έλληνα-Χριστιανό διασωθέντα είναι, λοιπόν, να ευχαριστήσει και ο ίδιος το Θεό στον οποίο πιστεύει και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του που ανασύρθηκε ζωντανός από τα ερείπια. Αντί αυτού, ο Έλληνας φέρεται να βλασφημεί υβρίζοντας τα θεία, μολονότι δε σημειώνεται κάποια σοβαρή απώλεια για τον ίδιο. Η συμπεριφορά του αυτή δεν ακολουθεί το γνωσιακό σχήμα κατά το οποίο οι πιστοί/ές δοξάζουν και σέβονται το/τους Θεό/ούς στον/στους οποίο/οποίους πιστεύουν και δη μετά από κάποια μεγάλη καταστροφή που έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή τους.

Γ) Ιδεολογία & Κριτική ανάγνωση

Αυτές οι μη αναμενόμενες συνθήκες της ιστορίας περιέχουν ιδεολογικές παραδοχές σχετικά με τη χριστιανική πίστη και την ευσέβεια. Συγκεκριμένα, το ανέκδοτο φαίνεται να στοχοποιεί όσους/ες δεν επιδεικνύουν το δέοντα σεβασμό προς τα θεία, που υπερβαίνουν δηλαδή τους κανόνες της χριστιανικής πίστης και βλασφημούν. Ακόμη, στοχοποιείται χιουμοριστικά και η τάση της εθνοτικής ομάδας των Ελλήνων/ίδων να μεμψιμοιρούν και να εστιάζουν στην αρνητική πλευρά των πραγμάτων, ενώ η θετική στάση των Κινέζων και των Τούρκων προβάλλεται ως πρότυπο προς το οποίο οι Έλληνες/ίδες οφείλουν να συμμορφωθούν. Αντίθετα, όσοι/ες αποκλίνουν από τη νόρμα της ευσέβειας και της θετικής στάσης απένταντι σε όσα συμβαίνουν στη ζωή τους στιγματίζονται. Το ανέκδοτο αυτό λοιπόν φέρει ισχυρό ιδεολογικό φορτίο, καθότι αναπαράγει και προωθεί τόσο την ιδεολογία της ευσέβειας όσο και αυτή της εθνικής ομοιογένειας.